"My głupi z powodu Chrystusa". Tak oto mówił święty Paweł, patron nasz i przewodnik, o sobie, o innych apostołach i o wszystkich, którzy wiodą życie chrześcijańskie i apostolskie. Ale nie dziwmy się temu ani się nie lękajmy, albowiem "uczeń nie przewyższa nauczyciela ani sługa swego pana". Ci, którzy nas prześladują, sobie samym szkodzą, ponieważ ściągają na siebie gniew Boga; nam zaś wyświadczają dobro, albowiem powiększają nam wieniec wiecznej chwały. A zatem powinniśmy raczej współczuć im i otaczać miłością aniżeli nimi gardzić i nienawidzić. Owszem, trzeba się za nich modlić, a nie dać się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężać. Trzeba jak mówi Apostoł - "węgle żarzące zgromadzić na ich głowy", to jest mnożyć czyny prawdziwej miłości. Wtedy widząc naszą cierpliwość i łagodność, poprawią swe postępowanie i rozmiłują się w Bogu. Bóg w swoim miłosierdziu, pomimo naszej niegodności, wybrał nas z tego świata, abyśmy służąc Jemu, coraz bardziej doskonalili się i przez cierpliwość przynieśli obfity owoc miłości, chlubiąc się nie tylko nadzieją chwały synów Bożych, ale i przeciwnościami, które nas spotykają.

"Przypatrzcie się - bracia ukochani - powołaniu waszemu". Jeśli się nad nim uważnie zastanowimy, łatwo dostrzeżemy, czego ono od nas wymaga. Skoro idziemy, chociaż z daleka, śladami Apostoła i innych żołnierzy Chrystusa, nie wymawiajmy się od udziału w ich cierpieniach: "Biegnijmy wytrwale w wyznaczonych nam zawodach i patrzmy na Jezusa, który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala".

My przeto, którzyśmy obrali tak wielkiego Apostoła za przewodnika i postanowili go naśladować, starajmy się życiem swoim ukazać jego naukę i postępowanie. Wszak nie wypada, abyśmy mając takiego wodza należeli do żołnierzy gnuśnych albo dezerterów, albo też stali się niegodnymi dziećmi tak sławnego ojca.