Ignacy, zwany również Teoforem, Kościołowi w Magnezji nad Majandrem, błogosławionemu w łasce Boga Ojca i w Chrystusie Jezusie, Zbawicielu naszym; w Nim Kościół ten pozdrawiam i życzę mu w Bogu Ojcu i w Jezusie Chrystusie wszelkiego powodzenia.

Znam dobrze waszą miłość, tak całkowicie zgodną z wolą Bożą; napełnia mnie ona radością, dlatego też postanowiłem odezwać się do was w wierze Jezusa Chrystusa. Okuty w kajdany, zostałem wyróżniony zaszczytnym imieniem; śpiewam chwałę Kościołów i życzę im jedności w Jezusie Chrystusie, który jest ciałem i duchem, i wiekuistym naszym życiem; życzę im jedności w wierze i miłości, ponad którą nie ma nic większego; przede wszystkim zaś życzę jedności z Jezusem i Ojcem: w Nim bowiem przezwyciężymy wszelką niegodziwość Księcia tego świata; ujdziemy przed nią i połączymy się z Bogiem.

Stałem się więc godny tego, by was ujrzeć w osobie waszego biskupa Damasa, podobającego się Bogu, a także w osobach zacnych kapłanów Bassusa i Apoloniusza oraz towarzysza mojej niedoli, diakona Zotiona: on jest moją radością, bo jest poddany biskupowi tak jak łasce Bożej, a jego kapłanom tak jak prawu Jezusa Chrystusa. Wam zaś nie wypada korzystać z tego, że wasz biskup jest jeszcze młody, lecz należy go szanować ze względu na majestat Boga Ojca; bo wiem, że święci wasi kapłani nie wykorzystują jego młodego wieku, lecz pełni roztropności danej im od Boga, są mu poddani, a raczej nie jemu, lecz Ojcu Jezusa Chrystusa, bo On jest Biskupem nas wszystkich. Ze względu więc na Tego, który nas sobie upodobał, należy być posłusznym, bez obłudy. Albowiem oszukiwanie biskupa jest oszukiwaniem Boga, a z takiego postępowania trzeba będzie zdać sprawę nie przed ludźmi, ale przed Tym, który zna rzeczy skryte.

Tak więc, trzeba być chrześcijaninem nie tylko z imienia, lecz i w rzeczywistości; albowiem są tacy, którzy wciąż wymieniają biskupa, ale czynią wszystko bez niego. Nie wydaje mi się, aby oni byli w porządku z własnym sumieniem, bo ich zgromadzenia nie są zgodne z prawem.

Wszystko zaś się kończy i do wyboru pozostaje nam tylko śmierć albo życie, każdy zaś pójdzie swoją drogą; podobnie też istnieją dwa rodzaje monet, jedna Boża, druga z tego świata, a na każdej jest wyciśnięte jej właściwe znamię: na niewiernych jest wyciśnięty znak tego świata, ale wierni, w których jest miłość, noszą przez Jezusa Chrystusa znamię Ojca; a nie mamy w sobie Jego życia, jeżeli nie jesteśmy gotowi umrzeć, aby mieć udział w Jego męce.