Dobry Pan dał mi ojca i matkę bardziej godnych nieba niż ziemi. Prosili Pana, aby dał im wiele dzieci i wziął je dla siebie. To życzenie zostało spełnione. Cztery małe anioły poleciały do nieba, a pięć córek, które pozostały na ziemi, przyjęło Jezusa jako Oblubieńca. Och, niech raczą błogosławić najmłodszą ze swoich córek i pomóc jej śpiewać Boże miłosierdzie!

Niewątpliwie Jezus chciał w swojej miłości, abym poznała niezrównaną matkę, którą mi dał, ale którą Jego Boska ręka spieszyła się, by koronować w niebie!

Spodobało się Dobremu Bogu przez całe życie otaczać mnie miłością. Moje pierwsze wspomnienia pełne są najczulszych uśmiechów i pieszczot! Jeśli jednak zapewnił mi tak wiele miłości, złożył ją także w moim małym sercu, gdyż stworzył je kochającym i wrażliwym, toteż bardzo kochałam tatę i mamę i okazywałam im serdeczność na tysiące sposobów, gdyż byłam bardzo wylewna.

Wszystkie szczegóły choroby naszej najdroższej matki wciąż są obecne w moim sercu. Pamiętam zwłaszcza ostatnie tygodnie, jakie spędziła na ziemi. Niestety, biedna mateczka była już zbyt ciężko chora, żeby jeść ziemskie owoce, dopiero w niebie miała nasycić się chwałą Bożą i pić z Jezusem tajemnicze wino, o którym mówił On podczas ostatniej Wieczerzy, zapowiadając, że będzie pił je razem z nami w królestwie swojego Ojca. Wzruszająca ceremonia ostatniego namaszczenia także odcisnęła się w mojej duszy. Wciąż widzę swoje miejsce obok Celiny, wszystkie [pięć] stałyśmy według wieku. Był tam też biedny ojczulek i szlochał.

Czułe serce tatusia do miłości, którą już posiadało, dodało miłość iście matczyną! Nie potrafię powiedzieć, jak bardzo kochałam tatę, wszystko w nim budziło we mnie podziw. To z heroiczną odwagą mój ojciec, podobnie jak nowy Abraham, trzykrotnie wspiął się na górę Karmel, aby złożyć Bogu ofiarę najdroższą. Tatuś z wiarą zgodził się na rozłąkę ze swoją królewną. Zawiadomił o niej przyjaciół z Alençon tymi oto słowami: "Drodzy przyjaciele! Wczoraj wstąpiła do Karmelu Teresa, moja królewna! Nikt prócz Boga nie może wymagać takiej ofiary. Nie użalajcie się nade mną, moje serce przepełnia radość".

Przyszła pora na zapłatę za ciężką pracę tak wiernego sługi. Sprawiedliwym było, żeby otrzymał podobną nagrodę jak ta, którą Bóg ofiarował swojemu jedynemu Synowi, Królowi Niebios. Tatuś właśnie ofiarował Bogu ołtarz, a sam został wybrany na ofiarę, która miała tam zostać złożona razem z Barankiem bez skazy.

Nie wiedziałam, że 12 lutego, miesiąc po moich obłóczynach, nasz najdroższy Ojciec będzie pił najbardziej gorzki, najbardziej upokarzający ze wszystkich kielichów. Przyjął tę próbę, z której zrozumiał całe upokorzenie i umocnił heroizm do tego stopnia, że nie chciał, żeby prosić o jego powrót do zdrowia.

Ach, wtedy nie mówiłam, że mogę cierpieć jeszcze więcej! Słowa nie wyrażą naszych niepokojów, nie będę więc próbować ich opisywać. Kiedyś w niebie chętnie będziemy sobie opowiadać o naszych doświadczeniach, które nam przysporzyły chwały. Czyż nie jesteśmy już szczęśliwe, że je przecierpiałyśmy? Tak, trzy lata męczeństwa tatusia wydają mi się najmilsze i najbardziej owocne w całym naszym życiu i nie oddałabym ich za żadne ekstazy i objawienia świętych. Moje serce nie może pomieścić wdzięczności na myśl o tym bezcennym skarbie, który musi budzić świętą zazdrość aniołów z niebiańskiego dworu.