WERSJA PREMIUM:


Tu jesteś:




Menu:

Internetowa Liturgia Godzin

Wesprzyj rozwój serwisu

Czytelnia

11 lipca
Święty Benedykt z Nursji, opat, patron Europy

Zobacz także:

Święty Benedykt z Nursji
Benedykt z Nursji należy do najgłośniejszych postaci w Kościele łacińskim. Wsławił się niezwykle mądrą i wyważoną regułą, która stała się podstawą dla bardzo wielu późniejszych rodzin zakonnych na Zachodzie. Przez założony przez siebie zakon Benedykt przyczynił się nie tylko do pogłębienia życia religijnego w Kościele, ale i szeroko rozumianej kultury. Jego synowie duchowi zasłużyli się najwięcej dla pozyskania Chrystusowi ludów germańskich. Te racje skłoniły Pawła VI do tego, by w 1964 r. wyróżnić św. Benedykta zaszczytnym tytułem głównego patrona Europy.
Chociaż św. Benedykt zajmuje w dziejach Kościoła katolickiego poczesne miejsce, udokumentowane wiadomości o nim są nikłe. Podstawowym źródłem jest dzieło św. Grzegorza I Wielkiego, papieża, przedtem mnicha benedyktyńskiego, który żył w czasach bliskich św. Benedykta. Niestety, Dialogi św. Grzegorza nie miały na celu podania biografii, ile raczej opis życia Benedykta; stąd mało w nich danych historycznych, a wiele wątków wręcz legendarnych.

Ojciec Benedykta był właścicielem ziemskiej posiadłości w Nursji. Benedykt urodził się ok. roku 480 wraz ze swoją bliźniaczą siostrą, św. Scholastyką. Pierwsze nauki pobierał w rodzinnym miasteczku. Na dalsze studia udał się do Rzymu. Nie pozostał tu długo. Opuścił Wieczne Miasto, gdyż chciał oddać się Panu Bogu na wyłączną służbę jako asceta. Udał się ok. 60 km na wschód w kierunku Tivoli i osiadł w przysiółku Enfide (dzisiaj Affile) przy kościele świętych Piotra i Pawła u stóp wzgórz Prenestini. Z niewiadomych bliżej przyczyn opuścił jednak i to miejsce i przeniósł się do Subiaco. Znalazł tu nie tylko ciszę, ale również dogodną grotę, gdzie mógł zamieszkać i oddać się wyłącznie kontemplacji. Z rąk jakiegoś mnicha przyjął też habit. Obrana przez niego grota zapewniała mu zupełny spokój. Przebywał tam przez trzy lata. Miejscowi górale, wypasający kozy, zaopatrywali go w konieczną żywność.
Święty Benedykt z Nursji Z czasem zaczęli przyłączać się do Benedykta uczniowie. Pod jego kierunkiem utworzono 12 małych klasztorów po 12 uczniów każdy. Na czele każdego z nich Benedykt postawił przełożonych, od siebie bezpośrednio zależnych. Tak więc z pustelnika przeobraził się w cenobitę, czyli w ascetę zamieszkującego pustynię wraz z innymi. Nie znamy przyczyn, dlaczego Benedykt opuścił również i to miejsce. Św. Grzegorz wymienia niechęć miejscowego duchowieństwa. Benedykt zabrał ze sobą najgorliwszych i najbardziej oddanych uczniów i przeniósł się z nimi na Monte Cassino do ruin dawnej fortecy rzymskiej. Benedykt rozpoczął budowę nowego klasztoru od wyburzenia pogańskiej świątyni Jowisza i Apollina. Mieszkańcy miasteczka, leżącego u stóp góry, przychodzili tutaj dla składania ofiar. Był to rok 525 lub 529. W tym czasie na Wschodzie cesarz Justynianin I Wielki zamykał ostatnią pogańską szkołę filozoficzną w Atenach.
Kiedy stanął już klasztor i kościół, a mury nowej placówki zaczęły się zapełniać adeptami, Benedykt postanowił ułożyć regułę. Miał już sporo doświadczenia. Długie lata rządów na Monte Cassino pozwoliły w praktyce wypróbować przepisy. Roztropny prawodawca zmieniał je i stale doskonalił. Tak więc reguła benedyktyńska przeszła okres długiej próby i doświadczeń. Wprawdzie jej oryginał zaginął, spłonął bowiem w roku 896 w czasie pożaru klasztoru w Teano, jednakże zachowało się wiele jej odpisów.

Zasadniczą cechą Reguły św. Benedykta jest umiar. Nie jest ona tak surowa jak reguły św. Kolumbana, Kasjana czy prawodawców rodzin mniszych Wschodu. Nie preferuje studiów jak reguła Kasjodora. We wszystkim: w modlitwie, uczynkach pokutnych, w pracy i w spoczynku, w posiłku i piciu zaleca umiar: "złoty środek". Celem zasadniczym, jaki Założyciel wytyczył swoim synom duchowym, jest służba Boża. Całe życie mnicha, jego wszystkie chwile i czynności winny zmierzać do tego, by głosiły chwałę Stworzyciela. Dewizą Patriarchy było: Ora et labora - módl się i pracuj. Ze szczególną pieczołowitością strzegł kultu liturgicznego, co pozostało do dni obecnych pięknym dziedzictwem jego zakonu. Poważną część dnia zakonnika przeznaczył na lectio divina - czytanie Pisma Świętego. Wprowadził do zakonu profesję - prawem zagwarantowaną przynależność do zakonu oraz stabilność miejsca, czyli zobowiązanie mnichów do pozostawania w jednym klasztorze aż do śmierci. Reguła św. Benedykta stała się podstawą dla wielu innych.
Sława Benedykta rozchodziła się szeroko. Powiększać ją miały cuda, o których wspomina św. Grzegorz. Miał m.in. przepowiedzieć najazd Longobardów. Ich wódz po śmierci Benedykta faktycznie najechał Monte Cassino; benedyktyni byli zmuszeni opuścić klasztor i ratować się ucieczką do Rzymu (587). Benedykt miał założyć także opactwo w Terracina, a zdaniem niektórych również w Rzymie (opactwo św. Pankracego przy Lateranie).

Święty Benedykt z Nursji z rodzoną siostrą, św. Scholastyką Benedykt zmarł 21 marca 547 r. w kilka tygodni po śmierci swojej siostry, św. Scholastyki, założycielki żeńskiej gałęzi benedyktynów. Pochowano ich razem we wspólnym grobie na Monte Cassino. Kiedy Longobardowie zniszczyli klasztor (587), mnisi benedyktyńscy z Francji ze czcią przenieśli relikwie św. Scholastyki i św. Benedykta do Francji. Śmiertelne szczątki św. Scholastyki umieścili w klasztorze w Le Mans, a św. Benedykta - we Fleur. Tam są do dnia obecnego. W latach późniejszych część relikwii obu świętych oddano opactwu na Monte Cassino. Na pamiątkę przeniesienia relikwii św. Benedykta w dniu 11 lipca 673 r. do Fleur zakon obchodzi w liturgii pamiątkę "przeniesienia relikwii". Na ten właśnie dzień Paweł VI ustanowił doroczne święto św. Benedykta.
Zaraz po śmierci Benedykt odbierał od swoich duchowych synów cześć ołtarzy. Do jego grobu napływali liczni pielgrzymi. Sławę jego rozniosły Dialogi św. Grzegorza, w których jest mowa nawet o cudach, jakie Benedykt za życia działał. Rychło kult św. Benedykta stał się też własnością całego Kościoła. Ku czci Patriarchy ułożono mnóstwo hymnów, sekwencji i modlitw. Benedykt jest w naszych czasach czczony jako patron Opus Dei, jako patron pracujących, a nawet jako orędownik umierających. Pius XII ogłosił go patronem speleologów (1957) i architektów włoskich.
Reguła św. Benedykta wywarła poważny wpływ na całe życie Europy Zachodniej. Dzieło św. Benedykta jest imponujące i niepowtarzalne. Benedyktyni przez długie wieki (wiek VI-XII) byli najpotężniejszą rodziną zakonną na świecie. Ich klasztory dochodziły do liczby kilku tysięcy, a liczba mnichów dochodziła do wielu dziesiątków tysięcy. Z modelu życia benedyktyńskiego wyrosły inne rodziny zakonne, m.in. benedyktynki (klauzurowe i czynne), cystersi, kameduli, oliwetanie, sylwestryni i trapiści. Zakony te wydały kilka tysięcy świętych i błogosławionych, dały Kościołowi ponad 20 papieży. Wśród świętych benedyktyńskich wypada wymienić: św. Grzegorza I Wielkiego (+ 604), doktora Kościoła; św. Augustyna z Canterbury, apostoła Anglii (+ 605); św. Bedę Czcigodnego, doktora Kościoła (+ 735); św. Bonifacego, apostoła Niemiec i głównego patrona tego kraju; św. Wojciecha - apostoła Czech, Węgier, Polski i Prus, męczennika (+ 997); św. Piotra Damiani, doktora Kościoła (+ 1072); św. Romualda, założyciela kamedułów (+ 1027); św. Jana Gwalberta (+ 1073), założyciela nowej gałęzi zakonnej; św. Anzelma, doktora Kościoła (+ 1109); św. Matyldę (+ 968); św. Hildegardę z Bingen, doktora Kościoła (+ 1179); św. Gertrudę Wielką (+ 1302).

Święty Benedykt z Nursji
W Polsce najbardziej znanym opactwem benedyktyńskim jest Tyniec. Do Polski benedyktyni przybyli wraz ze św. Wojciechem (+ 997). Za czasów Bolesława Chrobrego założyli klasztor po kamedułach w Międzyrzeczu. Zamieszki, jakie po śmierci tego króla powstały, i nawrót pogaństwa, doprowadziły do upadku klasztoru. W XI wieku widzimy benedyktynów w Trzemesznie, w Łęczycy (Tum), w Gnieźnie, w Tyńcu, na Łysej Górze, w Czerwińsku, Płocku, Kruszwicy, w Krakowie, Sieciechowie, we Wrocławiu, Oleśnicy, Lubiniu i w Gdańsku. Obecnie istnieją ich opactwa w Tyńcu, Lubiniu koło Kościana oraz Biskupowie.

W ikonografii św. Benedykt przedstawiany jest w habicie benedyktyńskim, w kukulli, z krzyżem w dłoni. Jego atrybutami są: anioł, bicz, hostia, kielich z wężem, księga, kruk z chlebem w dziobie, księga reguły w ręce, kubek, pastorał, pies, rozbity puchar, infuła u nóg z napisem "Ausculta fili" - "Synu, bądź posłuszny", wiązka rózg.


Więcej informacji:

Kliknij tutaj - książka w księgarni Gloria24.pl
Kliknij tutaj - książka w księgarni tolle.pl
Kliknij tutaj - płyta CD Audio / MP3, audiobook
Kliknij tutaj - strona w Internecie

św. Benedykt z Nursji
Reguła
 
Jan Paweł II
Odnaleźć sens życia na miarę św. Benedykta
Homilia w Nursji, 23 marca 1980 r.
Benedykt XVI
Św. Benedykt z Nursji - patron Europy
Audiencja generalna, 9 kwietnia 2008 r.
o. Tomasz Maria Dąbek OSB
Św. Benedykt - patron Europy
ks. Tomasz Jaklewicz
Reguła nie tylko dla mnichów
o. Krzysztof Jankosz OCist
Życie św. Benedykta z Nursji
benedyktyni.pl
Św. Benedykt
o. Tomasz Maria Dąbek OSB
Św. Benedykt z Nursji, patron nasz i Europy
ks. Tarsycjusz Sinka
Św. Benedykt z Nursji
Marek Wójtowicz SJ
Współtwórca Europy
Polonia Christiana
Św. Benedykt i jego dzieło
ks. Dariusz Zielonka SDS
Dlaczego papież wybrał imię Benedykta XVI?
Beata Zajączkowska
Kryjówka św. Benedykta
ks. Tomasz Jaklewicz
Ład i umiar
ks. Antoni Tatara
Św. Benedykcie z Nursji!
Dlaczego stałeś się tak bardzo sławny?
F.J. Holzwarth
Benedykt z Nursji i jego reguła zakonna
Żywoty Świętych Pańskich (1937 r.)
Żywot św. Benedykta, założyciela zakonu na Zachodzie
Encyklopedja Kościelna 1873 r.
Benedykt z Nursji
benedyktyni.pl
Medalik św. Benedykta
Leszek Śliwa
Idź precz, demonie
Leszek Śliwa
Ojciec Europy
youtube.com
Św. Benedykt z Nursji o posłuszeństwie (format video)
 
Tomasz M. Dąbek OSB
Święty Benedykt z Nursji

Autor przedstawia koleje życia św. Benedykta i jego dzieło, którego owocem była Reguła św. Benedykta. Następnie zapoznaje czytelnika z zasadami tej Reguły, która stała się podstawą zachodniego monastycyzmu. Jedną z najbardziej charakterystycznych jej cech było discretio - cnota roztropności i umiarkowania, a także wrażliwość na czucie społeczne i zrozumienie dla norm prawnych. Całość opatrzona jest bibliografią dotyczącą św. Benedykta i jego dzieła.
Louis de Wohl
Św. Benedykt z Nursji. Twierdza Boga

Piotr całe życie podporządkował walce z Gotami. Pragnął obalić barbarzyńskie rządy, aby zaspokoić własne ambicje, ale także po to, by podbić serce urodziwej Rustycjany, która obiecała, że weźmie z nim ślub, jeśli jego zamiary się powiodą. Akcja opowieści toczy się w Rzymie i w Rawennie, w Bizancjum i na Monte Cassino. Kluczowe dla książki słowa padają z ust Benedykta, który oznajmia w rozmowie z Piotrem, że spotkają się ponownie, gdy będzie go potrzebował. Ta obietnica spełnia się po wielu latach. Podobnie jak we wszystkich swoich powieściach o wielkich świętych Kościoła, Louis de Wohl kreśli barwną historię, pełną przemocy, lecz zarazem miłości i pobożności, aby z detalami przybliżyć nam postać świętego Benedykta i burzliwe czasy, w których przyszło mu żyć.
Barbara Szczepanowicz
Cenobita

To żywa opowieść o mnichu, który przeżył kilka zamachów na swoje życie, stanął oko w oko z diabłem, czynił cuda i zachował w tym wszystkim głęboki szacunek do swoich ludzkich przeciwników. O człowieku, który został niewątpliwie wybrany przez Boga po to, aby w mrokach wczesnego średniowiecza nieść Dobrą Nowinę. O prawodawcy, który zostawił światu duchową regułę, która nadaje rytm i sens życia niezliczonym zakonnikom już prawie 1500 lat. Ta fascynująca powieść mogłaby być powieścią fantasy, jednak ma nad takimi powieściami jedną przewagę - opisuje wydarzenia, które wieki temu zdarzyły się św. Benedyktowi z Nursji naprawdę!
Piera Paltro
Patroni Europy. Boży bohaterowie

Książka ta jest zaproszeniem młodych czytelników do udziału w pasjonującej wędrówce po Europie zrodzonej w sercach i duszach ludzi, którzy przyjęli miłość Jezusa i stali się jego przyjaciółmi. Bohaterami prezentowanych historii jest dwunastu świętych pochodzących z różnych krajów i epok, którzy opowiadają o swoim życiu wypełnionym modlitwą i służbą bliźniemu, zachęcając wszystkich młodych, aby wierni Ewangelii stali się głosem chrześcijańskiej Europy. Benedykt z Nursji, Stanisław Kostka, Cyryl i Metody, Brygida Szwedzka, Katarzyna ze Sieny, Teresa Benedykta od Krzyża (Edyta Stein), Jerzy z Liddy, Mikołaj z Mitry, Joanna d'Arc, Tomasz Morus, Teresa z Avila.
Benedyktyni opactwa tynieckiego
Benedyktyńskie śpiewy chorałowe

Śpiewy chorałowe utrwalone na płycie przez benedyktynów tynieckich związane są ściśle z ich prastarym 9-wiekowym opactwem. Śpiewy te należą do najstarszych zabytków muzycznych zachowanych w Polsce, ściśle związanych z kulturą muzyczną wczesnej Polski. Wszystkie utwory związane są z bogatą, wielowiekową tradycją chorału benedyktyńskiego.

Ostatnia aktualizacja: 30.06.2014


Ponadto dziś także w Martyrologium:
św. Abundiusa, prezbitera i męczennika w Kordobie (+ 854); św. Cyndeusza, prezbitera i męczennika (+ III w.); św. Jana, biskupa Bergamo i męczennika (+ ok. 680); św. Sabina (+ VI w.)

Wyślij do nas maila
STRONA GŁÓWNA
TEKSTY ILG | OWLG | LITURGIA HORARUM | KALENDARZ LITURGICZNY | DODATEK | INDEKSY | POMOC
CZYTELNIA

 Teksty Liturgii Godzin:
© Copyright by Konferencja Episkopatu Polski i Wydawnictwo Pallottinum

Opracowanie i edycja - © Copyright by ILG