WERSJA PREMIUM:


Tu jesteś:




Menu:

Zajrzyj też na półkę:
Internetowa Liturgia Godzin

Wesprzyj rozwój serwisu

Czytelnia

29 kwietnia
Święta Katarzyna ze Sieny,
dziewica i doktor Kościoła
patronka Europy

Święta Katarzyna ze Sieny
Katarzyna Benincasa urodziła się 25 marca 1347 r. w Sienie (Włochy). Była przedostatnim z dwudziestu pięciu dzieci mieszczańskiej rodziny Jakuba Benincasy i Lapy Piangenti - córki poety Nuccio Piangenti. Przyszła na świat jako bliźniaczka, ale jej siostra, Janina, zaraz po urodzeniu zmarła. Rodzina nie cierpiała biedy, skoro stać ją było na to, by przyjąć do swego grona sierotę po starszym bracie, Tomasza Fonte, który, po wstąpieniu do dominikanów, był pierwszym spowiednikiem Katarzyny.
Katarzyna już jako kilkuletnia dziewczynka była przeniknięta duchem pobożności. Wspierana Bożą łaską w wieku 7 lat (w 1354 r.) złożyła Bogu w ofierze swoje dziewictwo. Kiedy miała 12 lat, doszło po raz pierwszy do konfrontacji z matką, która chciała, by Katarzyna wiodła życie jak wszystkie jej koleżanki, by korzystała z przyjemności, jakich dostarcza młodość. Katarzyna jednak już od wczesnej młodości marzyła o całkowitym oddaniu się Panu Bogu. Dlatego wbrew woli rodziców obcięła sobie włosy i zaczęła prowadzić życie pokutne. Zamierzała najpierw we własnym domu uczynić sobie pustelnię. Kiedy jednak okazało się to niemożliwe, własne serce zamieniła na zakonną celę. Tu była jej Betania, w której spotykała się na słodkiej rozmowie z Boskim Oblubieńcem. Z miłości dla Chrystusa pracowała nad swoim charakterem, okazując się dla wszystkich życzliwą i łagodną, skłonną do usług. W woli rodziców zaczęła upatrywać wolę ukochanego Zbawcy.
Pomimo wielu trudności ze strony rodziny, w 1363 roku wstąpiła do Sióstr od Pokuty św. Dominika (tercjarek dominikańskich) w Sienie i prowadziła tam surowe życie. Modlitwa, pokuta i posługiwanie trędowatym wypełniały jej dni. Jadła skąpo, spała bardzo mało, gdyż żal jej było godzin nie spędzonych na modlitwie. Często biczowała się do krwi. W wieku 20 lat była już osobą w pełni ukształtowaną, wielką mistyczką. Pan Jezus często ją nawiedzał sam lub ze swoją Matką. Pod koniec karnawału 1367 roku, gdy Katarzyna spędzała czas na nocnej modlitwie, Chrystus Pan dokonał z nią mistycznych zaślubin, zostawiając jej jako trwały znak obrączkę. Odtąd Katarzyna stała się posłanką Chrystusa. Przemawiała odtąd i pisała listy w imieniu Chrystusa do najznakomitszych osób ówczesnej Europy, tak duchownych, jak i świeckich. Skupiła ponadto przy sobie spore grono uczniów - elitę Sieny - dla których była duchową mistrzynią i przewodniczką. Wspierana nadzwyczajnymi darami Ducha Świętego i posłuszna Jego natchnieniom, łączyła w swoim życiu głęboką kontemplację tajemnic Bożych w "celi swojego serca" z różnorodną działalnością apostolską. Z jej przemyśleń i duchowych przeżyć zrodziło się zaangażowanie w sprawy Kościoła i świata.
Święta Katarzyna ze Sieny Katarzyna miała wielu wrogów. Uważano za rzecz niespotykaną, by kobieta mogła tak odważnie przemawiać do kapłanów, biskupów, a nawet do papieży w imieniu Chrystusa, ogłaszać się publicznie Jego posłanką. Pod naciskiem opinii wezwano więc przed trybunał inkwizycji do Florencji. Kościelny przewód sądowy odbył się w klasztorze dominikanów przy kościele S. Maria Novella. Było to w samą uroczystość Zesłania Ducha Świętego, 21 maja 1374 roku. Katarzyna miała jednak przy sobie nie tylko oskarżycieli, ale również obrońców. Sąd inkwizycyjny nie dopatrzył się żadnej herezji ani błędu, tak w jej wypowiedziach, jak też w jej pismach.
Zaledwie Katarzyna wróciła do Sieny, miasto nawiedziła dżuma. Katarzyna oddała się posłudze zarażonym z heroicznym oddaniem. W nagrodę za to 1 kwietnia 1375 roku otrzymała od Chrystusa stygmaty (jednak nie w postaci ran, lecz krwawych promieni).
Podczas licznych konfliktów na terenie Italii i w samym Kościele była orędowniczką pokoju i mediatorem. Domagała się od kolejnych papieży (najpierw od bł. Urbana V, a potem od Grzegorza XI) powrotu z Awinionu do Rzymu. Wobec nieskuteczności wysyłanych listów udała się do Awinionu, by skłonić Grzegorza XI do zamieszkania w Wiecznym Mieście. Kiedy papież zdecydował się powrócić, jej pośrednictwu przypisywano to ważne wydarzenie. Po śmierci papieża Grzegorza XI kardynałowie wybrali arcybiskupa z Bari, który przyjął imię Urbana VI (1378-1389). Ten jednak swoją surowością zraził sobie kardynałów, dlatego część z nich zbuntowała się i wybrała antypapieża w osobie Klemensa VII (1378-1394). Kościół został podzielony. Kilka lat później, w 1409 r., miał pojawić się jeszcze drugi antypapież, co wywołało prawdziwy chaos. Rozłam trwał 39 lat. Kiedy wysiłki Katarzyny nie dały rezultatu, gdyż antypapież nie chciał ustąpić, Katarzyna robiła wszystko, by jak najwięcej zwolenników skupić koło osoby prawowitego papieża. Nawoływała do modlitw w jego intencji. Popierała też usilnie reformy, jakie Urban VI wprowadził. Na jego życzenie udała się do Rzymu, by tam pracować dla dobra Kościoła. Wielu mężczyznom i kobietom, pochodzącym z różnych warstw społecznych, pomogła wejść na drogę cnoty lub osiągnąć pokój.
Umarła z wyczerpania 29 kwietnia 1380 r. w Rzymie w wieku 33 lat. Pozostawiła po sobie trzy dzieła, które zawierają jej naukę: "Dialog o Bożej Opatrzności", "Listy" oraz "Modlitwy". Jej kult rozpoczął się zaraz po jej śmierci. Nikt już nie wątpił, że była wybranką Bożą i niewiastą opatrznościową dla Kościoła. Pan Bóg wsławił też jej grób wielu cudami. Już w roku 1383 bł. Rajmund z Kapui, ówczesny generał dominikanów, za zezwoleniem Stolicy Apostolskiej przeniósł jej ciało do kaplicy kościoła dominikanów S. Maria della Minerva w Rzymie i wybudował dla niej okazały grobowiec. Jemu zawdzięczamy obszerny "Żywot świętej Katarzyny ze Sieny", wydany również po polsku. Bł. Rajmund napisał go na podstawie osobistych kontaktów ze św. Katarzyną (był jej spowiednikiem i przewodnikiem duchowym) oraz korzystając ze świadectwa innych bliskich jej osób, z którymi przeprowadził wiele rozmów. Pius II 26 czerwca 1461 roku w bazylice św. Piotra dokonał uroczystej kanonizacji sługi Bożej. W nagrodę za poniesione trudy w obronie Kościoła Pius IX w roku 1866 ogłosił św. Katarzynę drugą, po św. Piotrze, patronką Rzymu. W roku 1939 papież Pius XII proklamował św. Katarzynę ze Sieny drugą, obok św. Franciszka z Asyżu, patronką Italii, a Paweł VI w 1970 roku ogłosił ją doktorem Kościoła. Papież św. Jan Paweł II ogłosił ją w 1999 roku współpatronką Europy. Jest także patronką Sieny oraz pielęgniarek, strażników, strażaków.

W ikonografii Święta przedstawiana jest w habicie dominikanki, w koronie cierniowej, z krzyżem w dłoniach, z różańcem. Niekiedy trzyma tiarę. Ukazywana jest także z Dzieciątkiem Jezus, które podaje jej pierścień - znak mistycznych zaślubin, których dostąpiła. Jej atrybutami są także: czaszka, diabeł u stóp, krucyfiks, lilia, serce.


Więcej informacji:

Kliknij tutaj - książka w księgarni Gloria24.pl
Kliknij tutaj - książka w księgarni tolle.pl
Kliknij tutaj - płyta CD Audio / MP3, audiobook
Kliknij tutaj - strona w Internecie

św. Katarzyna ze Sieny
O obowiązku wobec bliźniego
św. Katarzyna ze Sieny
Dialog o Bożej Opatrzności (fragment)
św. Katarzyna ze Sieny
Wybrane myśli
św. Katarzyna ze Sieny
Teksty
Strona o św. Katarzynie ze Sieny
Listy, modlitwy i teksty o Świętej
 
św. Katarzyna ze Sieny
Dialog o Bożej Opatrzności

Fundamentalne dzieło św. Katarzyny ze Sieny. Katarzyna opisuje siebie jako "zamieszkałą i zadomowioną w celi poznania siebie". Jeśli odważę się podjąć tę podróż w celu poznania siebie, wówczas odkryję jak jestem mały, nieporadny i ograniczony, lecz poznam również, że cały jestem kochany i ceniony.
Mistrz Eckhart, bł. Henryk Suzo
Jan Tauler, św. Katarzyna ze Sieny
Eucharystia - dar miłości

Dzisiejszy człowiek nie powinien mieć zbyt wiele trudności w odnalezieniu na kartach tej książeczki siebie samego, swojej własnej wiary i pobożności eucharystycznej. Kiedy będzie czytał Eckharta, Taulera, Suzona czy Katarzynę - może z radością stwierdzić, że Eucharystia łączy nie tylko wszystkich kontynentów. To pomost, który spina swymi klamrami odległe epoki.
 
Jan Paweł II
List apostolski motu proprio ogłaszający
św. Katarzynę ze Sieny współpatronką Europy
1 października 1999 r.
Jan Paweł II
Chrystus prawdziwą nadzieją człowieka i historii
Homilia na rozpoczęcie Synodu, 1 października 1999 r.
Benedykt XVI
Życie i dzieło św. Katarzyny Sieneńskiej
Audiencja generalna, 24 listopada 2010 r.
 
Alina Petrowa-Wasilewicz
Św. Katarzyna ze Sieny
Ewa Miller-Stefańska
Mistrzyni dialogu
Ewa Miller-Stefańska
Św. Katarzyna ze Sieny - fragmenty książki

Część I
Część II
Część III
Część IV
Część V
Małgorzata Głowacka
Święta trudnych czasów
ks. Tomasz Jaklewicz
Mistyka i czyn
Marcin Jakimowicz
Siena palona
Anna Maria Martinelli
Liczy się tylko świętość
Rene Lejeune
Głos rozbrzmiewający przez wieki
ks. Grzegorz Wejman
Święta Katarzyna ze Sieny
mateusz.pl
Katarzyna ze Sieny
Amy Steedman
Święta Katarzyna ze Sieny
Joanna Ottea
Święta Katarzyna ze Sieny
Parafia św. Zygmunta w Słomczynie
Św. Katarzyna ze Sieny
Parafia w Rudzie Śląskiej
Żywot świętej Katarzyny ze Sieny
ks. Władysław Hozakowski
Święta Katarzyna z Sieny, dziewica
dominikanki.pl
Św. Katarzyna ze Sieny
Marek Wójtowicz SJ
Geniusz kobiety
deon.pl
Katarzyna Sieneńska
III Zakon Dominikański - Fraternia bł. Imeldy
Święta Katarzyna Sieneńska,
główna patronka III Zakonu św. Dominika
Krystyna J. Olejniczak OPs
Krótka biografia św. Katarzyny ze Sieny
Krystyna J. Olejniczak OPs
Duchowość i mistycyzm św. Katarzyny ze Sieny
Krystyna J. Olejniczak OPs
O miłosierdziu Bożym
na podstawie "Dialogu" św. Katarzyny ze Sieny
Miesięcznik "Nasza Arka"
Św. Katarzyna ze Sieny

Święta, która została doktorem kościoła
Córka farbiarza
Dominikańska tercjarka
Życie w cierniowej koronie
Stygmaty - znaki od Pana
Święta trudnych czasów
Na progu życia wiecznego
Siena - miasto św. Katarzyny
Bazylika św. Dominika w Sienie
Cuda sieneńskiej Świętej
Za wstawiennictwem świętej
Kościół i klasztor mniszek dominikańskich w Krakowie
Litania do św. Katarzyny ze Sieny
Dorota Niedźwiecka
Siena i doradczyni papieży
Urszula Koper
Święta ze Sieny
ks. Paweł Staniszewski
Św. Katarzyna ze Sieny
ks. Mariusz Frukacz
"Apostołka pokoju"
Jan Ośko
Zadziwiająca święta
Janusz Szrom, Tadeusz Wicherek
Hymn do św. Katarzyny
O świętych dla dzieci
Św. Katarzyna
Louis de Wohl
Św. Katarzyna ze Sieny. Oblężenie niebios

Część 1
Część 2
Część 3
Część 4
Część 5
Część 6
Część 7
ekai.pl
Katarzyna ze Sieny. Niepokorna święta
 
bł. Rajmund z Kapui
Żywot świętej Katarzyny ze Sieny

Rajmund z Kapui - dominikanin, spowiednik i kierownik duchowy św. Katarzyny. Był też oddanym przyjacielem Świętej. Dzieje sieneńskiej Dziewicy spisał z wielkim pietyzmem dla szczegółów jej biografii. Doskonały "dokumentalista" potrafił też odmalować cały dramatyzm czasów poprzedzających wybuch renesansu we Włoszech. Nigdy, jak twierdzi, nie sprzeniewierzył się prawdzie.
Edgarda Ferri
Katarzyna ze Sieny

To relacja o miejscach i wydarzeniach, w który wpisany jest obraz mentalności ówczesnych ludzi, a na tym barwnym tle rysuje się postać Katarzyny, pokazana od dzieciństwa do chwili śmierci. To postać, która nie daje się w żaden sposób zaszufladkować, ani w ówczesnych, ani w dzisiejszych kategoriach.
Don Brophy
Katarzyna ze Sieny. Niepokorna święta

Bohaterka tej książki to postać niezwykła. Mistyczka, reformatorka, doktor Kościoła i patronka Europy. W czasach, gdy większość kobiet była zamykana w kuchniach lub klasztorach, ta nieuczona córka farbiarza odgrywała niezwykle ważną rolę w życiu politycznym, społecznym i duchowym Włoch i całej Europy.
Frances Alice Forbes
Katarzyna ze Sieny. Doktor Kościoła

Ujrzawszy świętych na niebie, ścina piękne włosy i chce zostać dominikanką. Zamieszkuje na trzy lata w... piwnicy i modli się razem z... Chrystusem. Przyjmuje od Niego koronę cierniową. Oczerniana i oskarżana jedna sobie wszystkich. To tylko kilka epizodów życia jednego człowieka... Poznaj św. Katarzynę ze Sieny - doktora Kościoła.
Mary Fabyan Windeatt, Paweł Kołodziejski
Święta Katarzyna ze Sieny
Dziewczynka, która widziała świętych w niebie

Barwna opowieść dla dzieci o św. Katarzynie ze Sieny, która już będąc dziewczynką zapragnęła oddać całe życie Bogu.

Ostatnia aktualizacja: 31.03.2014


Ponadto dziś także w Martyrologium:
W Molesmes, we Francji - św. Roberta, opata. Zdziałał wiele dla reformy życia zakonnego. On to założył opactwo Citeaux, które niebawem stanie się tak sławne. Na żądanie mnichów wrócił jednak do Molesmes i tam w roku 1110 zakończył życie.

oraz:

świętych męczenników: Agapiusza i Sekundyna, biskupów, Emiliana, żołnierza, oraz Tertulii i Antoniny (+ ok. 259); św. Hugona z Cluny, opata (+ 1109); św. Sewera, biskupa Neapolu (+ 409); św. Torpeta, męczennika (+ I w.); św. Tychika (+ I w.)

Wyślij do nas maila
STRONA GŁÓWNA
TEKSTY ILG | OWLG | LITURGIA HORARUM | KALENDARZ LITURGICZNY | DODATEK | INDEKSY | POMOC
CZYTELNIA

 Teksty Liturgii Godzin:
© Copyright by Konferencja Episkopatu Polski i Wydawnictwo Pallottinum

Opracowanie i edycja - © Copyright by ILG