Nasz Pan polecając tym współbraciom dwie ważne parafie, wiedział dokładnie, że nie działali podstępnie, gdy podnosili ręce w czasie eucharystycznej ofiary i mówili: "Panie, umiłowałem piękno Twego domu i miejsce, gdzie mieszka Twoja chwała". Oni będą się odznaczać najwyższą troską o czystość, dobre wychowanie, porządek swoich kościołów, ołtarzy, korporałów, puryfikaterzy, szat liturgicznych; zatroszczą się o śpiew liturgiczny, ceremonie i wszystko, co podnosi godność domu Bożego. Sami też ku czci Bożego majestatu - o ile nie zaskoczy ich żadna specjalna przeszkoda - składać będą codziennie ofiarę mszy św. o godzinie, która będzie bardziej dogadzała wiernym. Uczyć będą chłopców, żeby godnie mogli służyć przy ołtarzu i uczestniczyć w ceremoniach i śpiewie liturgicznym. Nie będą się zbytnio spieszyć przy odmawianiu oficjum za zmarłych, ale każde słowo będą wymawiać jasno, pobożnie i ze skupieniem.

Miłosierny nasz Zbawiciel oczekiwał także i innych rzeczy od tych, których wybrał dla siebie, i będzie oczekiwał nadal, wspomagając swoja łaską. W poszczególne niedziele i święta - o ile nie stanie im w drodze jakaś przeszkoda - sami przygotują ucztę dla swoich parafian z pokarmów tak wspaniałych, że wydają się niebiańskie i roztaczają przemiły zapach. Pokarmy te podobnie jak przedtem manna, maja ulubiony smak każdego. Skoro tylko zabrzmi dzwonek wzywający parafian na świętą ucztę do świętego refektarza, w którym ma być sprawowana - przybiegną odczuwając święte pragnienie.

Święci słudzy Jezusa Chrystusa nie okazują opieszałości ani wahania, gdy się ich zawezwie. Gdy ktoś prosi o wysłuchanie spowiedzi lub do łoża chorego, aby duszę przygotować na drogę do wieczności, albo też, aby dziecku udzielić chrztu św., natychmiast gotowi są to uczynić. Powoduje nimi troska większa aniżeli sług i służebnic, choćby i najbardziej posłusznych, szczerych, troskliwych i oddanych swoim panom lub paniom domu. Słudzy ołtarza tak spełniają swoja posługę, że nie widzą między parafianami nikogo, nawet wśród mężczyzn lub kobiet najskromniejszego stanu, kogo by nie uważali za swego pana, zmuszającego ich do zostawienia spożywanego właśnie posiłku lub opuszczenia łóżka w czasie snu nocnego.