Internetowa Liturgia Godzin


Z Dekretu o przystosowanej odnowie życia zakonnego
Perfectæ caritatis Soboru Watykańskiego II
(nr 1. 5. 6. 12)

Kościół idzie za Chrystusem, jedynym Oblubieńcem

Już od początku byli w Kościele mężczyźni jak i niewiasty, którzy chcieli przez praktykę rad ewangelicznych z większą swobodą iść za Chrystusem i wierniej Go naśladować; każdy na swój sposób wiódł życie Bogu poświęcone. Wielu spośród nich, z natchnienia Ducha Świętego, prowadziło życie pustelnicze lub tworzyło rodziny zakonne, które Kościół chętnie objął swą powagą i zatwierdził. W ten sposób, zgodnie z zamiarem Bożym, powstała przedziwna rozmaitość wspólnot zakonnych, które wydatnie przyczyniły się do tego, że Kościół jest nie tylko "przysposobiony do wszelkiego dobrego dzieła" i "gotowy do posługi budowania Ciała Chrystusowego", lecz także okazuje się ozdobiony różnymi darami swoich dzieci "jak oblubienica przystrojona dla swojego męża", i przezeń daje się poznać "wieloraka mądrość Boża".
W tak wielkiej zaś różnorodności darów wszyscy ci, co przez Boga wzywani są do praktykowania rad ewangelicznych i wiernie je podejmują, w szczególny sposób Panu się poświęcają, idąc za Chrystusem, który sam dziewiczy i ubogi, przez posłuszeństwo "aż do śmierci krzyżowej" odkupił i uświęcił ludzi. Tak pobudzeni miłością, rozlaną przez Ducha Świętego w ich sercach, coraz bardziej żyją dla Chrystusa i "dla Jego Ciała, którym jest Kościół". Przeto im gorliwiej łączą się z Chrystusem przez takie oddanie samych siebie, które obejmuje całe życie, tym bujniejsze staje się życie Kościoła, a jego apostolat tym obfitsze wydaje plony.
Członkowie wszystkich instytutów powinni to zwłaszcza sobie uświadomić, że przez profesję rad ewangelicznych odpowiedzieli na wezwanie Boże w tym znaczeniu, iż nie tylko umarli dla grzechu, lecz także wyrzekłszy się świata, żyją dla samego Boga. Całe bowiem swoje życie oddali na Jego służbę; to stanowi jakąś szczególną konsekrację, która korzeniami sięga głęboko w konsekrację chrztu i pełniej ją wyraża.
Ci, co się zobowiązują spełniać rady ewangeliczne, niech przede wszystkim szukają i miłują Boga, który pierwszy nas umiłował, i niech się starają we wszelkich okolicznościach prowadzić życie ukryte z Chrystusem w Bogu; stąd wypływa i doznaje bodźca miłość bliźniego dla zbawienia świata i budowania Kościoła. Miłość ta ożywia także samą praktykę rad ewangelicznych i nią kieruje.
Czystość podjętą "dla królestwa niebieskiego", którą ślubują osoby zakonne, należy cenić jako niezwykły dar łaski. Ona bowiem w szczególny sposób daje wolność ludzkiemu sercu, by bardziej rozgorzało miłością do Boga i wszystkich ludzi; dlatego czystość jest osobliwym znakiem dóbr niebieskich i bardzo odpowiednim środkiem, który ułatwia zakonnikom ochocze poświęcenie się służbie Bożej i dziełom apostolstwa. W ten sposób przypominają oni wszystkim wyznawcom Chrystusa owe przedziwne zaślubiny, ustanowione przez Boga, a mające się objawić w pełni w przyszłym świecie, mocą których Kościół ma Chrystusa jako jedynego Oblubieńca.



Autor: Sobór Watykański II
Tytuł: Dekret o przystosowanej odnowie życia zakonnego Perfectæ caritatis
Źródło: nr 1. 5. 6. 12
Temat: Kościół idzie za Chrystusem, jedynym Oblubieńcem
Dział LG: Teksty wspólne - o dziewicach
Strony: LG tom I, wydanie I (Pallottinum 1982), s. 1201
LG tom I, wydanie II (Pallottinum 2006), s. 1204
LG tom II (Pallottinum 1984), s. 1676
LG tom III (Pallottinum 1987), s. 1547
LG tom IV (Pallottinum 1988), s. 1559
LG tom dodatkowy (tzw. wakacyjny; Pallottinum 2002), s. 1589


© Copyright by Konferencja Episkopatu Polski i Wydawnictwo Pallottinum